Afscheid van Bali

Vandaag een dagje vliegen. Van Bali naar Jakarta, van Jakarta naar Medan op Sumatra. Sumatra is ons laatste eiland. Terug naar het echte leven, naar de jungle, terug naar het noordelijk halfrond. Het laatste deel ook in ons drieluik. We zitten zeven uur vast op de luchthaven van Jakarta tussen de twee vluchten. Tijd genoeg dus om onze acht dagen Bali te beoordelen. En dat is moeilijk. Aan de ene kant waren er twee superadressen. Het restaurant in Permuteran was wereldklasse. Niet alleen het eten maar het uitzicht op de baai, subliem, minstens één ster waard. Het hotel in Munduk evenzeer. Het uitzicht vanuit de kamer was gewoon fantastisch. Vanuit elk raam keek je uit op de vallei die sterk leek op Toscane maar dan met palmbomen, rijstvelden en bananenbladeren. Vijftien kilometer verder zag je de Javaanse zee en de kustlijn. Aan het bureautje dat voor één van de ramen stond, zou je gewoon een boek kunnen schrijven. Onze ervaring aan de koraalrotsen van het eiland Menjangan is ook onbeschrijfelijk. Snorkelen staat vanaf nu op ons verlanglijstje en we zijn al het nadenken over hoe we diepzeeduiklessen kunnen volgen voor een volgende trip. Nooit zoiets moois gezien als die dag in Bali. Maar voor de rest, mist dit eiland bezieling. De mensen zijn vriendelijk maar nooit van harte. Het eiland staat vol tempels maar geen één die ons ook maar in vervoering bracht. De wegen zijn niet zo druk als op Java, dat is een pluspunt, behalve in Ubudcentrum. We denken dat dit eiland heel mooi moet geweest zijn, maar toerisme heeft hier zijn tol geëist. Het resort in Pemuteran staat veel te ver van het echte leven om te beklijven. Goed om een weekje of twee uit te waaien, maar dat kan je als toerist ook in Honolulu of in Cancun. Het kuststadje Lovina is echt geen omweg waard. Alleen Munduk in de bergen is prachtig, al is ook hier alles wat een beetje toeristenvolk kan lokken, volledig tot het draadje uitgebuit. En Ubudcentrum is kapotgemaakt door de Japanse, Amerikaanse en Australische surfboys en strandgirls van de beaches van het zuiden van Bali. De omgeving is prachtig maar de stad is fake kunst. De markt is een toeristenmarkt geworden waar onze kinderen heel graag liepen te snuisteren, maar meer ook niet. Wij bleven op onze honger zitten. Bali lijkt op een kruising tussen India, het hindoeïsme en Thailand maar dan wel zonder ziel. Het heeft ons in ieder geval niet beklijfd. Mochten we ooit nog terugkomen, dan alleen voor Munduk en het plattelandsleven rond Ubud en Sidemen met de mooie rijstvelden en de prachtige natuur. Java was meer ons ding. Nu nog Sumatra.
Morgen gaan we de jungle in. Onze accommodatie is vrij eenvoudig. We moeten er met een bootje heen, met weinig bagage. En er is maar elektriciteit van 18 tot 24 uur. Internet zal er dus niet zijn. Geen idee dus wanneer we nog iets kunnen posten. Maar als jullie de volgende dagen aan ons denken, zitten we misschien tussen de olifanten of de oerang oetangs.