Alleen naar Borobudur

De dag was wat minder goed begonnen. De hele avond hadden voetbalfans lawaai zitten maken (en nee het waren geen Nederlanders of Duitsers maar Belgen die in de guesthouse duidelijk lol hadden na te veel Bintang op) terwijl wij net hadden besloten om ons aan te passen aan het lokale uur. Dus we waren vroeg naar bed gegaan met het plan om vroeg op te staan en naar het Boeddhistische tempelcomplex Borobudur te gaan. Eerst werden we tot middernacht wakker gehouden door de luidruchtige landgenoten en om half zes werd Leon wakker: ziek, overgeven. Onvermijdelijk in dit land maar niets is zo erg als je jongste zien afzien. Een paar uur later was hij weer beter - ongelofelijk hoe sterk die mannekens zijn - maar de plannen moesten toch enigszins worden aangepast. We wilden hem nog een dagje rust gunnen, dus Borobodur leek geen goed idee voor hem.
Mijn hoofddoel van deze reis was Borobudur zien. We hadden dit al gepland in 1999 maar toen braken er rellen uit, toevallig hier in het Kraton van Yogya die leidden tot het afzetten van dictator Soekarto - en hebben we noodgedwongen onze reis richting India voortgezet. Gezien er geen andere optie meer was, en Sylvie me het meer dan gunde, bleef zij in de guesthouse met de kinderen en ben ik alleen naar Borobudur gegaan. In reisgidsen wordt afgeraden om op zondag te gaan. Waarom stond nergens vermeld, maar ik zou het vlug merken. Er zijn 2 ingangen, één voor de locals en één voor de internationale gasten. De internationale ingang is poepchicque en je wordt onthaald door een hostess die je uitleg geeft over de ingangsprijs en wat er allemaal inclusief is (gekoelde drankjes, koffie of thee, toiletten en vervoer met een kindertreintje) maar de prijs is minstens het tienvoud dan bij de andere ingang. Op het moment dat ik binnenging, begon het me te dagen waarom zondag een afrader was. Gigantisch veel volk! En, raar voor zo'n internationaal monument: het leek wel of ik de enige blanke was op de site. Het gevolg was dat ongeveer iedereen -ik schat zo'n 40.000 bezoekers op dat moment - met mij op de foto wilde. Wat ik wel een paar keer heb toegestaan maar was ik op elk verzoek ingegaan, ik stond er nog. Ik was al van ver op zoek om het monument te zien. Meer dan 10 jaar nieuwsgierigheid in één moment: een perfect vierkante blok van 135 meter lang met een aantal terassen en 4 ingangen op de 4 windstreken. De trappen stonden vol trekkende en duwende Indonesiërs dus er was geen doorkomen aan om boven de Stoepa's te gaan bewonderen. Grappig was dat de trap in de andere richting bijna leeg was en ik dus netjes naar het bovenste terras kon trekken en daar de beroemde Stoepa's van de ingemetselde Boeddha's te zien. Prachtig, eerlijk waar, geen woorden voor, unieke sfeer en wat een mooi uitzicht met de merkwaardige vormen van omgekeerde lotusbloemen waarin de mediterende Boeddha's zitten. Alleen, het zat vol met Indonesiërs die er een familieuitstap van hadden gemaakt in hun lokale Bobejaanland. Geniet van de schoonheid van eeuwen zat er even niet in. Ik weet nu waarom zondag geen goed idee is. Democratisering heeft ook zijn prijs.
Toen ik terugkeerde en Sylvie met de kinderen terugvond in het Via Via Cafe had Leon al een heel bord macaroni op. Hij was duidelijk genezen...
Fabrice