De Bromo in alle vroegte

We hebben lang getwijfeld: de Bromovulkaan bezoeken in alle vroegte of niet? Maar uiteindelijk toch besloten om het erop te wagen. Dat betekent dat we werden gewekt om half vier in de ochtend! Ik dacht dat we de kinderen nooit zouden wakker krijgen, maar dat bleek eigenlijk geen probleem. Ze sprongen vol enthousiasme uit hun bed, trokken zoveel mogelijk kleren aan (buiten was het vijf graden!) en een kwartier later zaten we in een jeep die ons naar de Bromo zou brengen.

We waren echter niet de enigen. Eén van onze twijfels was het massatoerismegehalte. Er rijden namelijk honderden jeeps de Bromo op op hetzelfde moment. Maar we hebben geprobeerd om daar niet te veel op te letten. Eerste halte was het viewpoint waar je de zonsopgang kunt bekijken. Moest iets magisch worden. Maar we hadden pech met het weer. Er hingen te veel lage wolken waardoor we maar af en toe een glimp konden opvangen van de zon en van de vulkaan. Na een uurtje -we zaten al te wachten van 4.40u - hadden de kinderen het wel gehad. Ik wou nog een beetje wachten om toch niet voor niets zo vroeg te zijn opgestaan. Op een bepaald moment konden we de gesluierde vulkanen heel goed zien, om dan bijna onmiddellijk weer te verdwijnen in de nevels. Voor de kinderen reden genoeg om ervandoor te gaan. Opnieuw naar de ronkende jeep die ons tot aan de voet van de vulkaan zou brengen. Het uitzicht was ondertussen wel prachtig geworden. De vulkanen waren goed zichtbaar, in nevels gesluierd en tegen een blauwe lucht. Ideaal voor een paar mooie foto’s.

De kinderen hadden hun enthousiasme ondertussen alweer teruggevonden. En dat verbeterde nog tot ze met paardjes tot aan de voet van de Bromo mochten. Het leek wel alsof we ergens in Mongolië of Nepal waren terechtgekomen. Een maanlandschap, weinig begroeiing en overal paarden. De mensen zagen er hier ook helemaal anders uit dan in de rest van Java.

Fabrice en ik besloten het parcours te stappen, maar we konden bijna niet volgen op de snelle paardenvoetjes. De paardjes gingen tot aan de trappen van de vulkaan. Vandaaruit moest iedereen zelf weer stappen: 240 treden tot bovenaan de vulkaan waar we de krater zouden kunne zien. De kindjes waren superenthousiast. Vooral Oscar die na de uitbarsting van de Ijslandse vulkaan over vulkanen had geleerd wou zijn kennis wel eens in de praktijk zien. Het was puffen geblazen om boven te komen en de zon brandde ondertussen al weer fel. En we hadden net zoveel laagjes aan! Het uitzicht boven was redelijk spectaculair. Je kon zo de krater inkijken en de rook zien opstijgen.

De vulkaan is nog altijd actief wat het voor de kindjes wel spannend maakte. We kochten nog bloemen om naar hindoes ritueel in de krater te gooien en een wens te doen en stapten uiteindelijk weer naar beneden waar diezelfde paardjes Alice, Oscar en Leon stonden op te wachten. Vandaaruit werden we met de jeep naar het hotel gebracht waar we konden ontbijten. We hadden er ondertussen al vier uur opzitten!
Conclusie van het verhaal: de Bromo is zeker de moeite, zeer speciaal eigenlijk, zeker als je nog nooit een vulkaan hebt gezien. Moet je ervoor zo vroeg opstaan? Nee, misschien niet; je hoeft niet echt die zonsopgang te zien, maar je kan er maar beter ook niet te laat komen. Als je er tegen zes uur bent, is dat zeker voldoende. Later is moeilijker omdat het dan op de krater weer heel erg heet wordt en de beklimming dan nog des te lastiger wordt.