Bij Sugi thuis

In Yogjakarta logeren we in het Prambanan Guesthouse, een mooi maar eenvoudig hotelletje met een mooie tuin en een klein zwembad. Eigenaar is de Belg Ludo Wauters, broer van Koen en Kris Wauters, al wordt hij daar niet altijd graag aan herinnerd. Een paar maanden geleden heb ik hem geïnterviewd over zijn missie hier. Hij is in ieder geval zijn hart verloren in Indonesië, en terecht. Dankzij hem konden we een dag en een nacht doorbrengen op het platteland, bij Sugi, één van zijn werkneemsters.

Ze woont in een klein dorp op een half uur van Yogjakarta. We gingen er naartoe met een lokale bus wat op zich alleen al de moeite waard was. Een gammel busje met open deuren waar Fabrice met zijn gestalte nauwelijks in kon rechtstaan. Voor de Indonesiërs waren we alweer de attractie van de dag. Het busje zat stampvol. Donkere ogen die ons bij elke beweging nieuwsgierig volgden. Maar allemaal even vriendelijk en goedlachs.













Het was al valavond toen we in Bondalem aankwamen maar het uitzicht over de rijstvelden was echt als een postkaartje.













We werden met open armen ontvangen door de ouders van Sugi die ons als verwelkoming verfrissende kokosmelk en cassavachips voorschotelde. Een lekkernij!

In afwachting van het avondmaal mochten we ons installeren in het salon en onze slaapplaats voor de nacht klaarmaken: twee matrassen op de grond; we mochten op één matras slapen, maar dat leek ons net iets te krap. Het huis had geen plafond, enkel een dak. Het was er snikheet. We hoorden de muezzin vlakbij oproepen voor het gebed. En kinderen spelen in de buurt. In het dorp wonen moslims en christenen broederlijk door elkaar. Een mooi voorbeeld van verdraagzaamheid.

Het avondeten was heerlijk. Leon was in de ban van de tempeh-koekjes, wij van de pikante gehaktballetjes met tomaat. En van de soep met paksoi! Voor Alice en Oscar was het moeilijker maar ze hadden 's middags hun buikje al rond gegeten met croque monsieurs (ja, die hebben ze hier ook!) en macaroni. Dus konden ze er wel even tegen.
Na het eten kwam de masseuse van het dorp langs voor een verkwikkende massage. Een Indonesische massage duurt normaal gezien drie uur, maar om er ons allemaal mee te laten kennismaken, heeft ze het programma een beetje ingekort. Fabrice en ik telkens een uur, de kinderen ruim driekwartier. En genoten dat ze hebben! Ook al was het af en toe een beetje hard!

De nacht was kort. Niemand geraakte in slaap, er was veel lawaai buiten en we werden veel te vroeg gewekt door het gekukeleku van de vele hanen in de buurt en de muezzin.
Om acht uur zaten we allemaal op de fiets richting markt. Nog van mijn leven niet op een meer gammele fiets gezeten dan deze. Alice zat achterop bij Sugi, Oscar bij Fabrice en Leon bij mij. Uiteraard los erop. Van kinderstoeltjes hebben ze hier nog nooit gehoord, denk ik. De remmen deden het niet wat in het begin een akelig gevoel gaf maar waar we gaandeweg meer en meer voeling mee kregen. Afremmen met onze voeten en vooral niet te snel rijden was de boodschap!




De markt was fantastisch. De plaats waar twintig aanpalende dorpen hun voorraad komen inslaan. Kleurrijk en veel ambiance. Iedereen vond ons zeer grappig. Ze moesten ook heel vaak lachen. Leon werd weer in zijn wangen geknepen, er werd vanalles over ons verteld - wat wij natuurlijk niet begrepen - en maar lachen. Het zal wellicht een gek tafereel zijn om ons daar te zien lopen, twee toeristen met drie kinderen er achteraan. Sugi neemt af en toe eens gasten van het guesthouse mee naar huis, maar kinderen waren er nog nooit geweest, dus ook niet op de lokale markt.

Vandaaruit ging het naar een fabriekje waar ze speelgoedvliegtuigjes maken -rarara wat Leon en Oscar mee naar huis hebben? Al was het wel behoorlijk aangrijpend. Je mag niet gedroomd hebben dat je dat soort werk moet doen. Sommigen maken de vormpjes, anderen schuren ze af, nog anderen brengen de verf aan, enz... Die mensen verdienen er twee euro per week mee voor een dagshift van 8 uur 's morgens tot 4 uur in de namiddag, dat komt neer op zo'n 8 euro per maand. Confronterend voor Alice, Oscar en Leon die deze reis van oma's en opa's en meme's en pepe's samen elk 50 euro meekregen om te spenderen...

De fabriek waar ze kroepoek maken was van eenzelfde kaliber. Wij dachten dat kroepoek altijd gemaakt wordt van vismeel, bleek het hier gemaakt worden van ... koeienhuid. Het vel wordt eerst gedroogd, dan onthaard, gekookt en gedroogd. Maar wat een stank! Aan het eind van onze rondleiding kregen we een kroepoekje aangeboden. De kindern hadden niet veel goesting- ik kon het hen niet kwalijk nemen -wij durfden uit beleefdheid niet weigeren. We hebben een minuscuul hapje genomen en het dan weggemoffeld in mijn pet om het achteraf weg te gooien...

De fietstocht ging verder over smalle baantjes tussen de rijstvelden maar ook langs drukkere wegen vol brommers. Niet te doen hoeveel brommertjes hier rondrijden. Ook het rijden aan de linkerkant van de weg is wennen. Zeker als je een weg aan de andere kant moet indraaien! Ondertussen rammelde en piepte onze fiets aan alle kanten en was het snikheet. En vermoeiend!


Na alweer een heerlijke lunch was het tijd om met de bus terug te keren naar Yogjakarta. We waren allemaal moe en bezweet en keken uit naar een douche (hadden ze trouwens niet in het huis van Sugi; alleen een grote ton met water en een steelpannetje om het water over je hoofd te gieten. Je moest met datzelfde pannetje ook het toilet doorspoelen: Leon vond het eerst afschuwelijk - hij is nogal zindelijk - maar is uiteindelijk toch overstag gegaan). En de kindjes verlangden naar het zwembad. Maar het is ongetwijfeld één van de ervaringen die ons na onze reis het langst zullen bijblijven.